Tim Sastrowiardjo (hij/hem) is wushu-sporter. Hij haalde brons op de Jeugd-Olympische Spelen, maar de twijfels sloegen toe: kunnen homoseksualiteit en topsport echt samengaan? Een gesprek over Kung Fu Panda, over de geweldige Sandra, over eenzaamheid en hoe je je daar zelf uit kunt redden.
LINKS
GEDICHT
Kaya Erdinç schrijft, maakt films en studeert in de zomer van 2022 af aan The Glasgow School of Art, in de richting autonome beeldende kunst.
———
EENZAAMHEIDSSPIRAAL
voor Tim Sastrowiardjo
Een jaar lang blijven zitten,
en al je deeltjes
amper uitstrekken
klinkt als
een bicultureel
waagspel
omdat ons georven intimiteitsbesef
de woordjes ‘stop’ en ‘af’
nogal eng vindt.
Tim, ik heb met jou in Maastricht op de vrije school gezeten,
waar ik mezelf vanaf trapte,
en waar ik mijn Sandra nog een tijd ontweek.
Anders dan in jouw filmpjes,
waar je nergens je Chinese pyjama
over een richel tikt,
sterker nog: iedere aanspanning
herdefinieert
dat wat aan je binnenkant,
onder druk staat.
Vechten doe je op een stille bodem,
waar je zucht naar liefde op neerploft
wanneer je de split doet.
Deden we de vogue maar vaker op mute.
En wat jij doet, is meer dan enkel
sjiek en sjoen,
je doet het hoogstpersoonlijk,
op grond van innerlijk vertoon.
Je doet me denken aan de clubs
waar het queeren
niet in dienst staat
van fotografisch gereedschap
en kille distributie van bevroren beelden,
maar van iets in de doeken doen,
zodat elke fysieke sensatie op de mat
alleen jezelf toebehoort.
Voor de tweede maal in je leven, een jaar zitten blijven
daar kon geen olympische medaille tegenop
want wat Sandra heeft gezien, dat zag jij:
een profetische eenzaamheid, een diepe wenteltrap
die ondergronds doorliep
waar een Wushu-krijger zelden
met zoveel kwetsbaarheid
naar afzakte
en weer uit opsprong.